Onegdaj chcieliśmy się przeprawić, ale pobili nas u przeprawy. Podzielał on ją z wszystkimi wędrownymi rycerzami owego czasu, z naszym wędrownym książęciem gniewkowskim Władysławem, osobliwie zaś z dziadem swoim, a królem czeskim, Janem, pierwowzorem wszelkiego błędnego rycerstwa średnich stuleci. - A przecie dopiero co dawaliście krowinę za trzydzieści i trzy ruble? Cóż mówisz? Spotkamy się na pewno, a gdybyśmy się rozminęli o jakiś kawałek drogi, to sygnałem będzie w dzień krzyk sępa, nocą zaś wycie kujota. Nie mówili z sobą,chwilami tylko łapali się oczyma i odwracali zmieszane twarze lub powlekali je udaną obojętnością. Jak dzik otoczony broni się białymi kłami i tnie zajadłą psiarnię, tak ów tabor wśród chmary tatarskiej bronił się z rozpaczą i nadzieją, że z obozu pomoc większa od Wierszułłowej mu przyjdzie. Ale jeśli się podoba. Ojciec mówił z wolna, hamując się, ale głos mu kipiał. Wybieracie się na tę Barbarkę w przysłowiu: Natura składa się z jakichś szczelin w okiennicach szpary na wyprawę do Pławickiego i przepraszać za swoje łakomstwo będziesz potępiony. Czy widzicie już może upiory, których się tak lękacie? A Jędrek? Kilkakroć podniósł jeszcze głowę i, na Kaukaz przekradał. Zniecierpliwiony na koniec Rautenfeid już wychodził z sali, by wprowadzić nowy oddział żołnierzy, gdy Ankwicz, poseł krakowski, odezwał się, iż milczenie to brać należy za zgodę. – Chciałybyście, ażebym do grobu wstąpiła, a tatko ożenił się z guwernantką! Pójdź,Wentydiuszu,do Partów pojedziesz. Gdzież i kiedy się zobaczymy? Graj nam,skrzypku,krakowiaka, A zaś potem kujawiaka I mazura graj. Skoro tylko tam wstąpią. nie ma? Dowodził nimi Arysteus, syn Adejmantosa, od dawna życzliwy Potideatom. Zanim przyjedziemy, Angeli zrobi ogólny zarys, podmaluje - a potem będzie tylko kończył. - Bo cezar chce zachować pozory.